(توضیح این متن در شب نیمه ماه رمضان نوشته شده است)
خدایا!
در این شب های ماه رمضان که بازار مناجات و راز و نیازهای سحری در مساجد و حسینیه ها گرم است من هم بیشتر از باقی ایام سال، نیمه شب ها در خانه ات می آیم؛ در این آمدن ها و رفتن ها به نکته ای پی بردم: فهمیدم چرا در بقیه ماههای سال اجازه نمی دهی نیمه شب بیایم و با تو راز و نیاز کنم؛ آخر همین چند شبی از ماه رمضان را که می آیم، گاهی طوری برخورد می کنم انگار (پناه بر خودت) تو به من نیاز داری، نه من به تو!!! و می آیم تا کمی با تو حرف بزنم شاید دردهایت آرام گیرد و زخمهایت التیام یابد!
آری تازه می فهمم که چرا در باقی ایام سال مرا نمی آوردی، آخر اگر می آوردی به جای آنکه فقیرتر و گداتر از درگاهت بروم، بعد از مناجات خودم را باد کرده و مغرورتر از حضورت مرخص می شدم!! به راستی اگر مناجات با تو در این سحرها گدایی ام را به درگاهت بیشتر نکند دیگر چه سودی دارد؟!
الان هم که دارم این جملات را می نویسم، به خاطر چشمان نابینای باطنم نمی توانم حقیقتا دریابم که فقیر نبودنم به درگاهت مرا به چه روزی می اندازد، اما می توانم حال خود را با گدایی مقایسه کنم که فراموشی دارد و یادش می رود که اظهار نیاز کند، مردم هم کمکش نمی کنند و چند روزی بیشتر دوام نمی آورد و هلاک می شود؛ پس خدایا به جهل من نسبت به فقرم نگاه نکن آخر تو مانند آن مردم نیستی که از حال واقعی گدا آگاه نیستند. تو هم مرا می شناسی و هم بر فقرم به درگاهت واقفی، چه خود عالم به آن باشم چه نباشم...
یا الهی ارحم عبدک الفقیر
یا الهی ارحم عبدک الجاهل(بهزاد)
