هر چقدر هم که درباره غزه بنویسیم و بخوانیم و بشنویم، نمی‌توانیم عمق
فاجعه صهیونیستها را به تصویر بکشیم. باید در میان آتش باشیم تا سوزش درد بزرگ و
فاجعه انسانی را لمس کنیم، همان طور که یک پزشک نروژی وقتی داوطلبانه برای کمک به
مردم غزه به این منطقه سفر کرده، در نامه‌ای تکان‌دهنده به رییس جمهور آمریکا می‌خواهد
به این وضع پایان دهد.
متن نامه تاثرانگیز «مدز گیلبرت» را بخوانید:
(اونایی که پیاده روی نجف تا کربلا رو رفتن، این عکسو و این غزل حمیدرضا برقعی رو بهتر میفهمن! انشالله نصیب همه بشه)
هنوز شوق تو بارانی از غزل دارد
نسیم یک سبد آیینه در بغل دارد
خوشا به حال خیالی که در حرم مانده
وهر چه خاطره دارد از آن محل دارد
به یاد چای شیرین کربلائی ها
لبم حلاوت "احلی من العسل "دارد
چه ساختار قشنگی شکسته است خدا
درون قالب شش گوشه یک غزل دارد
بگو چه شد که من این قدر دوستت دارم
بگو محبت ما ریشه در ازل دارد
غلامتان به من آموخت در میانه ی خون
که رو سیاهی ما نیز راه حل دارد...
(با وجود اینکه چند روزی از حادثه 7 تیر میگذرد اما نگاه درست این مقاله محدود به تقویم ها و مناسبت ها نیست.)
ششم تیر سالگرد ترور حضرت آیت‌الله خامنه‌ای، هفتم تیر سالگرد انفجار حزب جمهوری(1360)و بمباران شیمیایی مردم سردشت(1366) و دوازدهم تیر سالگرد انهدام هواپیمای ایرانی در خلیج فارس است.
هفته دوم تیر ماه تابلوی نسبتا جامعی از حقوق بشر آمریکایی را پیش چشم مردم ایران قرار می دهد.
7 تیر؛ کانون ائتلاف
جنایت هفتم تیر را التقاطیون چپ انجام دادند اما از سوى لیبرالترین حکومتهای غرب حمایت شدند که تا کنون نیز ادامه دارد.
چه مارکسیسم و چه لیبرالیسم به خاطر ابتناء بر مادیت و نفى حیات توحیدى و الهى و دینى؛ ریشهها و نتایج مشابه دارند.
شرق و غرب را یکى دیدن و کوس رسوایى هر دو را همزمان به صدا درآوردن یکى از شاهکارهاى انقلاب اسلامى است و 7 تیر نقطه ائتلاف جریانهاى سوسیالیستى و کاپیتالیستى، برعلیه انقلابى است که الگوى جدیدى را هم در نهضت انگیزى و هم در نظامسازى ارائه می کند. و در عین حال یکى از مهمترین صحنه هاى رویارویى ملت ایران با استکبار که به روشنى پیروزى "قدرت منطق" انقلاب اسلامى را بر" منطق قدرت" غرب مستکبرو مستاصل (اعم از مارکسیستی یا لیبرال) نشان مى دهد.
ریشه های بعثی بحران:
سرنگونی رژیم صدام در سال ۲۰۰۳ میلادی (۱۳۸۲ خورشیدی) و تحولاتی که بعد از آن به وجود آمد، عراق را به لحاظ سیاسی
به وضعیت طبیعی خود بازگرداند و موجب شد تا اکثریت ملت عراق که تا قبل از آن به
حاشیه رانده شده بود، جایگاه طبیعی خود را بازیابد. اکثریت ملت عراق از سال ۱۹۲۳ (۱۳۰۲ خورشیدی) که این کشور تجربه‌ی
دولت‌سازی خود را آغاز کرد، بنا به اعتبارات محیطی و وجود رگه‌های تعصب‌آمیز
قومیتی نقش قابل قبولی در ساختار قدرت نداشتند. با اینکه اکثریت به حاشیه رانده
شده، هیچ‌گاه درصدد سهم‌خواهی از قدرت برنیامده بود، اما عراق به‌لحاظ اجتماعی و
سیاسی هیچ‌گاه روند سیاسی طبیعی نداشت و این امر تراکمات اجتماعی، روانی و سیاسی
را تشدید کرد.